Kattenliefde over de grens

Toen ik op mijn dertigste het op mijn heupen kreeg om te gaan reizen moest ik één grote liefde opgeven: mijn rode kater. Ik had hem in Amsterdam uit het asiel gehaald en na de eerste gewenning werd hij een grote goedzak die ik ten allen tijden mocht knuffelen. Zo’n model theemuts uit de strips van Jan, Jans en de kinderen.

Gelukkig kon hij bij mijn moeder terecht, die hem in tegenstelling tot mijn kleine woning een tuin kon bieden. Ik liet Nederland met een gerust hart achter en woonde korte tijd in Italië (Bologna), Engeland (Brighton) en Spanje (Valencia). Na tussenpozen in Amsterdam wist ik dat ik naar Dublin wilde en daar ben ik uiteindelijk gebleven.

Mijn genegenheid voor katten zit heel diep, ik ben met ze grootgebracht en vond altijd warmte, troost en gezelligheid bij ze. Ergens ligt nog een stapel plakboeken vol met kattenfoto’s uit mijn jeugd. Het lijkt wel of er een bepaalde energie rond katten hangt. Alleen door naar ze te kijken, of ze nu ze slapen of spelen, word ik rustig en krijg ik een intens geluksgevoel. ‘Geluk ligt in een klein mandje’, wordt wel eens gezegd. In Dublin begon ik niet alleen mijn rode kater te missen maar katten in het algemeen.

Opvang

Door mijn frequente reizen naar Nederland en de kleine flat in Dublin kon ik niet opnieuw adopteren. Ik vond tijdelijke oplossingen in het opvangen van kittens die door twee organisaties in Dublin van de straat worden gehaald en bij pleeggezinnen worden ondergebracht. Als ze gezond en gesocialiseerd zijn, worden ze beschikbaar gesteld voor adoptie. Via een huisbezoek worden geïnteresseerden gecontroleerd of ze betrouwbare nieuwe baasjes zijn. Dat vond ik een prettig idee en ik meldde me aan om ook die huisbezoeken te doen. Zo leerde ik gelijk nieuwe mensen kennen, die me met open armen ontvingen om een goede indruk te maken.

Via dit vrijwilligerswerk en de oppasadressen ontmoette ik veel kattenbaasjes. Ik raakte gefascineerd door de band die we met katten hebben en schreef mijn nieuwe boek In katzwijm specifiek over de relatie tussen vrouwen en katten. Dertien vrouwen vertellen over hoe ze band met katten zien, de één ziet een spirituele connectie, de ander is er nuchter over, maar voor hen allemaal zijn katten onmisbaar geworden. Ik vroeg drie oprichters van kattencafés hoe ze tot het besluit zijn gekomen een kattencafé te openen. Oprichtster Maureen vertelt hoe ze tijdens een stedentrip in Tsjechië bij toeval tegen een kattencafé aanliep. Toen ze met haar man naar binnen stapte zag ze een soort magie zich voltrekken: allemaal vrolijke mensen en katten die her en der speelden en op schoot zaten. Ze raakten geïnspireerd en slaagden er met een crowdfunding campagne in om Jippies Kattencafé in Haarlem te openen. De betrokkenheid van de Haarlemmers heeft ze ook na de opening, in tijden van Corona, ontzettend geholpen. De andere twee oprichters vertellen beide over hun moedige keuze hun baan op te zeggen om in het diepe te springen.

Vertrouwen terugwinnen

Andere vrouwen vertellen over een moeilijke periode in hun leven. Zo vertelt Nina hoe ze na een beschadigende relatie helemaal opnieuw moest beginnen. Ze was haar baan en vriendenkring kwijtgeraakt en besloot vrijwilliger te worden bij Dierenopvang Amsterdam. Daar ging ze werken met bange en boze katten, katten die door negatieve ervaringen het vertrouwen in mensen waren kwijtgeraakt. Met zeer veel geduld lukt het vrijwilligers als Nina dichterbij te komen en uiteindelijk te aaien. De meeste katten komen na een poosje uit hun schulp en worden weer dol op knuffels. Nina vertelt in het boek hoe één kat wel heel intimiderend overkwam en naar iedereen bleef blazen en grommen. Collega’s kwamen liever niet bij deze kat in de buurt, maar Nina besloot drie maanden lang twee keer per week zich speciaal op deze kat, poes Delta, te richten. Haar grote overwinning kwam toen Delta op een dag na haar toeliep in de kennel. Hun band groeide en Nina besloot haar te adopteren, eerst op proef omdat het toch wel spannend was. Vanaf de eerste dag ging het goed en de twee zijn onafscheidelijke maatjes geworden.

Ik heb zelf zo’n tien pleegkittens gehad, waarvan enkele ziek bleken en aan de medicatie moesten. Het was een feest om ze te mogen verzorgen, het afscheid daarentegen is verschrikkelijk. Naast de zwerfkittens maakte ik een profiel op Cat in a Flat, een website waar mensen kattenoppassers kunnen inhuren voor (twee)dagelijkse bezoeken of om te blijven overnachten. Ik kwam erachter dat hier veel vraag naar is. Ook kattenbaasjes gaan op vakantie en ze willen hun schatjes in goede handen achterlaten. De website heeft weliswaar commerciële doeleinden maar biedt een uitstekend platform om baasjes en oppassers bij elkaar te brengen en beoordelingen voor elkaar achter te laten. Ik heb met passen en meten manieren gevonden om katten om me heen te hebben, want ik zorg niet alleen voor hen, zij zorgen net zo goed voor mij.

Meer informatie over In katzwijm

Het boek In katzwijm is te bestellen via inkatzwijm@gmail.com