Roadtrip naar Dingle
Omdat mijn vriend is opgegroeid in West Cork, maken we geregeld autoritjes van Dublin naar de westkust voor familiebezoek. Voor mij geen enkel probleem, een paar leuke B&B's boeken en voor we het weten combineren we een vakantie met de bezoekjes aan ooms en ouders.
De eerste dagen overnachten we in het Hill Grove Hotel in Dingle, op enkele minuten lopen van het centrum. Dingle is een hot spot voor live muziek, en is omgeven met onder andere de bergen van de Conor Pass, een uitgelezen plek voor een fotostop en een klimmetje de bergen op. Dit geeft je uitzicht over het glooiende landschap van het schiereiland, de baai van Dingle en de Atlantische Oceaan. Blow away the cobwebs!
Via de Conor Pass komen we bij mooi gelegen dorpjes aan de noordkant van het schiereiland, Cloghane en Brandon. Elk jaar in augustus wordt hier de Brandon Regatta gehouden, een roeiwedstrijd met traditionele curraghs. De kano-achtige boot werd vroeger door Ierse monniken gebruikt voor de binnenwateren en tochten over de Atlantische Oceaan. Hoewel ze variëren in grootte, is de grootste zo’n zes meter lang en biedt plaats aan zes man. Over de houten boten spanden men ossenhuiden. Men denkt dat het eerste model rond 1900 werd gebouwd op Inishnee, een klein eilandje in de baai van Roundstone, vlakbij Galway. Tot 1948 werkte men nog veel met de boten om zalm en andere zoetwatervis te vangen, maar sinds het verbod op deze vangstmethode komen ze een stuk minder voor.
Met tien minuten rijden van Dingle parkeren we de auto voor een wandeling naar Eask Tower bovenop Carhoo Hill. Bij de toren heb je uitzicht over de bergen rond Conor Pass, Dingle Town en de Blasket Eilanden. Eask Tower werd gebouwd in de tijd van de Grote Hongersnood om boten veilig de haven in te loodsen, het gaf (slechts) een beetje werk aan de zeer hulpbehoevende bevolking. We lopen door schapenweiden een drietal hekken door naar de top. De schapenboer heeft zijn terrein opengesteld voor een ‘toegangsprijs’ van twee euro, op de terugweg mogen we onze ietwat modderige schoenen schoonmaken met borstel en waterslang. De boer wist ons haarfijn het weer voor de komende dagen te vertellen, 's middags zou het opklaren - wat ook gebeurde - en de volgende dag werd een wash out, aldus de boer. Extra genieten van de zon, want de dag erna was inderdaad een plensdag.
De straatjes van het havenstadje Dingle staan vol kleurrijke winkeltjes, kunstateliers, restaurants en pubs. Dingle staat bekend om de live muziek, en dat hebben ze onder andere bij O’Flaherty’s Bar en The Dingle Pub. Wij hadden een plekje bemachtigd in de The Dingle Pub (door de covid-restricties was een maximaal aantal mensen toegestaan) en genoten van drie jonge, zeer talentvolle muzikanten (zang & gitaar, accordeon en banjo). Bekende pubnummers werden afgewisseld met traditionele Ierse liedjes als Raglan Road, Dirty Old Town en Fare Thee Well. De sfeer zat er goed in en kon helemaal niet meer stuk toen een van de barjongens een Iers topdanser bleek te zijn en een paar dansnummers weggaf.
Met de melodie van Fare Thee Well in ons hoofd reden we de volgende dag de route van Slea Head Drive. De bewegwijzerde tocht begint in Dingle Town en volgt de kustlijn van het Schiereiland. We reden grotendeels over een smalle weg uitgesneden in een steile bergwand. Sommigen zien deze route als een rustiger alternatief voor de Ring of Kerry en National Geographic Traveler noemde hem ooit 'de mooiste op aarde'. Aangezien dit een van de meest westelijke punten van Europa is, heb je kans walvissen te zien. Ik bleef over het water turen, helaas geen walvis gespot, maar wel een dolfijn. Zou dit (nog steeds) de beroemde Funghi zijn? Het lijkt me sterk...
Langs de route zagen we de mogelijkheid clocháns te bezichtigen, stenen hutten die vroeger werden bewoond door kluizenaarsmonniken. De stenen zijn op elkaar gestapeld zonder cement, volgens de in Engeland en Ierland veelgebruikte dry stone methode. We zijn echter doorgereden naar het uiterste puntje, Slea Head. We zagen onderweg de puntige rotsen van Skellig Michael, het eilandje voor de kust waar scenes uit de Star Wars films ‘The Force Awakens’ en ‘The Last Jedi’ zijn opgenomen. Skellig Michael is UNESCO werelderfgoed, en hier kan je de traptreden beklimmen van een eeuwenoud klooster. Wij kozen niet voor een overtocht naar de enigszins overrated toeristenattractie Skellig Michael (zo'n 85 euro entree) maar beklommen het uiterste punt van het vasteland, tussen de schapen door, met links beneden ons een zandstrand en om ons heen niets anders dan de oceaan en enkele eilanden.
In mijn onlangs verschenen boek 'Ierland. De Wild Atlantic Way' vertel ik over de ervaringen van de Ierse Eoin & Annie, die een jaar als eilandbeheerders aan de slag mochten. Wonen op een winderig eiland in het midden van de Atlantische Oceaan, zonder elektriciteit en warm water klinkt niet erg aanlokkelijk, en toch reageerden tienduizenden koppels op het oproepje voor nieuwe ‘caretaker’ van Blasket Eiland. Het echtpaar O’Connor en Hayes, die de oproep hadden geplaatst, waren bang dat men alleen het mooie plaatje voor zich zag: leven tussen de dolfijnen en zeehonden, schitterende zonsondergangen en die felbegeerde rust, terwijl de realiteit een beetje anders ligt...
Bekijk foto's uit het boek 'Ierland. De Wild Atlantic Way'.